Zinderen

Een jaar lang heeft ze in de kapel gewerkt. Haar ezel onder de glas-in-lood-ramen van de eeuwenoude ruimte. Zoveel historie, de ruimte zindert. De gemeente waar ze woont en werkt heeft de kapel ter beschikking gesteld aan een aantal kunstenaars om in te werken. Onder één voorwaarde: de deur blijft open, zodat het publiek in contact kan komen met de kunstenaar en het creatieproces in levende lijve mag aanschouwen. Na een jaar was het klaar, het aanbod voor de verlenging afgeslagen.

Hoeveel zindering kun je hebben als mens, en bestaat er gevaar voor ‘verzindering’? Daarover zijn wij in gesprek geraakt, op haar bank in haar woon- en werkruimte. Ook deze ruimte zindert. Dat kan ik wel verklaren. Het is een oud pand waarin niet één maar twee creatieve mensen wonen en werken. De kleuren zijn levendig, de meubels hebben een verhaal, de objecten prikkelen. Ja, de ruimte zindert, niet wild, eerder kalm pulserend. Stimulerend. Bij nadere beschouwing realiseren wij ons dat het ons contact is dat zo zinderend is. Twee vrouwen in vuur en vlam door de ontmoeting en de uitwisseling van hun verhalen. We hebben elkaar misschien twee jaar niet gezien, maar de draad is direct opgepikt. Ik deel de inhoud van mijn scriptie met haar en ook de vraag hoe ik met dat verhaal nou in de wereld kan gaan staan. Zij deelt haar twijfels rondom een aanstaande tentoonstelling en vertelt over het jaar in de kapel en het werk dat daar ontstaan is.

En dan gebeurt er iets bijzonders. Ik mag haar doeken uit de kapel zien. En ben met stomheid geslagen, een diepe ontroering overvalt me. Zij heeft verbeeld wat ik verwoord heb. Er heeft iets in ons gezinderd het afgelopen jaar. Iets met een gelijke stemming. Ik zie eenzaamheid, pijn, verwarring en verlossing. En ik zie moeders. Dat had ze al gezegd, in de kapel, in die eeuwenoude intieme omhulling, kon zij niet anders dan bij de Moeder uitkomen. Ze heeft haar verbeeld in al haar kwetsbaarheid en in al haar kracht.

Een kapel in ons, waar de Moeder huist en waar het zindert, waar ons vermogen tot scheppen huist, onze unieke vruchtbaarheid.

Hoeveel zindering kun je uiteindelijk hebben? Vervuld ging ik naar huis, heb de hele dag vleugels gehad en ook het raadsel van de open deur in de kapel raakte opgelost in de loop van de dag. Want hoe heftig het ook is, om een open verbinding met buiten te hebben, hoe zeer ook de heilige ruimte beschermd wil worden, het houdt op met zinderen als de boel potdicht zit. Vuur vraagt zuurstof en zindering vraagt erom gedeeld te worden. Dan wordt het nooit te veel. Dat had die gemeente goed in de gaten gehad!