Aanpassen

Ik woon sinds 6 weken in Kenia. Het is er anders. Het weer is anders. De mensen zien er anders uit. Het ruikt er anders. Ze rijden er anders. Links en heftig. Aanpassen dus. Maar dat valt me heel erg mee. Veel is ook heel erg hetzelfde. De hartelijkheid, de nieuwsgierigheid, de hoop en de wensen. Ik ben hier vanwege een bijzondere reden. Mijn man en ik adopteren een Keniaans kind. Wij wonen nu 5 weken met hem samen en iedere dag brengt nieuwe ontdekkingen. Wat lust hij wel (pasta) en wat niet (de groenten eromheen)? Wat vindt hij leuk om te doen? Moet ik altijd bij hem in de buurt zijn, of kan hij al zelf spelen? Hoe stel ik grenzen? Wiens tempo is leidend nu we niet meer met zijn tweeën, maar met zijn drieën zijn? Maken we ruzie waar hij bij is? Hoe vermijden we stereotypen? Mama lief, papa streng.

Ik sprak met een jonge vrouw over het adopteren van een kind. In Kenia is het heel gebruikelijk om als single vrouw een kind te adopteren. Daar heeft zij ook wel oren naar. Ze wil een jongetje adopteren en is vastbesloten om op die manier bij te dragen aan het opvoeden van een nieuwe generatie mannen: liefdevolle, trouwe, gewetensvolle leiders. Een beetje zoals Obama (Wat blijkt hij een rolmodel voor velen in Kenia!). Ik genoot van het gesprek. Ze sprak vol passie. Waar ik alleen maar niet achter kwam, was, of zij zich versprak, of dat ik haar slecht verstond. Ze leek maar steeds het woord adaption te gebruiken in plaats van adoption. Ik heb het gelaten voor wat het is, maar het is door mijn hoofd blijven spelen, want de kern van adoptie is inderdaad aanpassen.

Alleen op een heel andere manier dan ik dacht. Ik pas mij niet aan hem aan. Hij past zich niet aan mij aan. Hij past er makkelijk bij. Ik pas mij aan mezelf aan. Ik merk dat nu ik oefen met mijn nieuwe rol, er vanbinnen van alles verschuift. Ik vind mezelf opnieuw uit. Moederschap is meer dan een rol, het wordt een deel van mijn identiteit. Het is ook een sociaal construct en gaat gepaard met allerhande verwachtingen. Van mezelf en van anderen. Ik zorg alleen niet voor een goede passing tussen mij en mijn omgeving, nee, ik zorg ervoor dat vanbinnen alles blijft passen. Dat ik heel en uit een stuk blijf. Daarbij ervaar ik het als een zegen dat ik in Kenia ben. Ik voel me vrij om te oefenen. En ik neem er de tijd voor. En weet je, wat ik vermoed? Dat als ik terug ben, de mensen die mij kennen, zeggen: “Je bent niets veranderd!”