Ik lees momenteel een intrigerend boek. Het heet ‘Het slimme onbewuste’, met als ondertitel, ‘Denken met gevoel’. Van Ap Dijksterhuis, hoogleraar psychologie. Wat heb je een leuk vak als hoogleraar psychologie! Boeken schrijven. Slimme experimenten bedenken en uitvoeren. En steeds je eigen proefpersoon.

Ik weet nu waar ik voor sta. Dat zei de manager aan het eind van haar coachingstraject. Voor haar betekent dat dat ze weet wat ze gaat doen, wat haar verhaal is. Naar haar medewerkers én naar de bestuursvoorzitter. Weten waar je voor staat, vereist af en toe stilstaan en de balans opmaken.

Nooit gedacht dat mijn collega’s stuk voor stuk lama’s in de dop zijn! Zelfs de verlegen collega schitterde tijdens een workshop theatersport. Zou ze die lichtheid van het spel kunnen inzetten in haar werk?

‘Van ruilen komt huilen’, zei mijn moeder vroeger als ik beteuterd thuiskwam van het schoolplein met knikkers die hun glans hadden verloren ná het ruilen! Ik snap dat kleine grietje van toen wel: die wilde gewoon vriendschap sluiten, maar durfde daar niet om te vragen en in plaats daarvan ‘gaf’ ze haar mooiste knikkers weg.