Snappen

De jongste van 6 zit aan het einde van groep 3. Mam, jij bent 41 jaar ouder dan ik. Ik bleef er even stil van. En ik ben 39 jaar jonger dan pap. Hij ging nog even door, de hele familie werd doorgerekend. Ik was verbluft. Het ging namelijk in een rap tempo. Hoe het kwam dat hij het zo goed snapte, vroeg ik hem. Ik snap het niet, ik weet het gewoon, was zijn antwoord. En ook toen bleef ik maar weer even stil.

Intuïtief begrijpt hij het verschil tussen een som uitrekenen en het patroon zien. Het incident en de trend. Er is altijd iets zichtbaar aan de oppervlakte en iets werkzaam in de diepte.

Dat probeerde ik mijn cliënt ook duidelijk te maken en wat was ik hard aan het werk. En iedere keer liet hij mij zien dat hij het snapte. De frons in zijn voorhoofd liet zien hoe hard ook hij aan het werk was. Hij redeneerde als volgt: ‘De verandering die ik in mijn leven wil is waarschijnlijk net zo moeilijk als stoppen met roken: ik begrijp het (ongezond), ik wil het en dan moet ik het ook echt doen. Een kwestie van mijn gedrag veranderen. En dan stug volhouden.’ Hij had ook heel duidelijk voor ogen wat hij niet meer wilde. Druk ervaren, omdat hij zoveel moest. Frustratie ervaren omdat het niet liep zoals hij het bedacht had. Altijd maar overal ‘ja’ op zeggen, omdat hij vond dat ‘nee’ geen optie was. Het gevoel hebben er alleen voor te staan. Alles op tempo doen. Spanning. Energieverlies. Vermoeidheid.

Wat een lijst! En wat een wens (noodzaak!) om te veranderen. Snappen deed hij het. Nu het alleen nog doen. En daar ging de schoen wringen. Want hoe zeer hij ook zijn wil erop zette, het veranderde niet. Hoe hard hij ook zijn best deed, het leek alleen maar erger te worden. Als een schroef die vaster en vaster kwam te zitten.

Wat brengt in zo’n situatie de boel nou in beweging? Het kwam uit onverwachte hoek. Of niet? Ik vroeg hem naar een voorbeeld uit de thuissituatie waar hij met meer ontspanning op wilde reageren. Hij vertelt over zijn zoontje die graag met hem voetbalt, hoe hij de ruimte niet voelt daar spontaan op te reageren. Hoe gedachten als ‘dan eten we te laat’, tot ‘dan is hij morgen moe op school’, hem strak het idee doen afblazen. Zich realiserend dat hij eigenlijk niets liever zou willen. Hij leeft zich in hoe dit voor zijn zoontje is en hoewel hij moeite doet de tranen de baas te blijven, is hij geëmotioneerd door de spiegel die hij zichzelf voorhoudt. En daar gebeurt het.

Er is een klik gemaakt met een dieper deel. Het deel waar de wijsheid zit, waar het gevoel en de intuïtie mee mogen doen, waar de vitaliteit en de spontaniteit huizen. Het proces komt nu ongetwijfeld pas echt op gang en waarschijnlijk gelijk in een stroomversnelling. Veranderen doe je omdat er iets van buiten op je af komt waar je een antwoord op moet formuleren. Maar hier was ik getuige van een transformatie. Het veranderen van binnenuit. Snap je?