Stromen

Ik sta op de tot nu warmste dag van het jaar op de crosstrainer in de sportschool. De airco is stuk. Ik kijk naar de Maas die voor mij langs stroomt, maak mijn hoofd leeg en voel mij één met de rivier. Niet alleen omdat het water van mijn lijf gutst! De 40 minuten zijn voorbij voordat ik het weet. 
Het beeld van stromend water heeft zich in mij genesteld. Ik houd van de metafoor van stromend water. Een sprekend beeld voor het leven. Dat zich in rustig vaarwater kan bevinden, of in een draaikolk. Waarin je je kan laten meevoeren en waartegen je je kunt verzetten, door tegen de stroom op te zwemmen. Waar je invloed op kunt uitoefenen. Denk aan de Bacardi-reclame, waarin hippe mensen op het water besluiten dat het tijd is voor een feestje en ter plekke een eiland bouwen met keien die ze (toevallig?) bij zich hadden.
Best een kunst om je mee te laten voeren op de stroom van het leven. Graag hebben we regie en zetten we ons leven naar de hand. Maken plannen, anticiperen, organiseren, hebben een slecht-weer-scenario paraat en toch loopt het dan anders dan we bedacht hadden. Kun je dan schakelen? En genieten van het onverwachtse? En lachen om jezelf?

Mijn cliënt zuchtte: ‘Mijn loopbaan is me overkomen, ik heb voor geen enkele baan bewust gekozen, ben steeds gevraagd.’ Dat voelde niet goed, zeker niet nu ze intrinsiek zeer gemotiveerd is om écht datgene te gaan doen waar ze haar hart in kwijt kan. We pluizen uit hoe het in het verleden is gegaan en hoe ze het nu weer aanpakt. Ze spreekt mensen, oriënteert zich op een opleiding, doet alvast een extra project bij haar huidige werkgever waar ze zich vol overgave aan verbindt, werkt aan haar persoonlijke ontwikkeling. Als een drukke bever is ze een dam aan het bouwen, waardoor haar rivier als vanzelf een mooie wending kan maken. Tja, en dan wordt ze gevraagd. Overkomt het haar? Welnee! Ze heeft het water onderzocht, een koers bepaald, bakens uitgezet, haar zeilen bijgezet en zichzelf opnieuw uitgevonden. Dat maakt haar een aantrekkelijke gesprekspartner, die je graag ‘vraagt’! En tenslotte is zij het zelf die ‘JA’ zegt. Waarom ervaart ze dit dan niet als bewust kiezen? Omdat veel van het werk onbewust gebeurt, als ze in een ‘flow’ zit en ze zichzelf in dat proces verliest.

Dat is de kunst, levenskunst! Meebewegen met het water, de stroom omarmen, en ondertussen alert zijn, aandachtig, het water en jezelf ervaren en degenen om je heen. Soms een rustige inham opzoeken en tot rust komen als de stroom je dreigt mee te sleuren, om je vervolgens weer in het water te storten, veranderd en dezelfde gebleven.